Generaties Italiaans ijs van familiebedrijf Talamini

Tekst: Marijn Ruhaak, uit Baaz 1.2025

De lange geschiedenis van Talamini begint al ver voor de geboorte van Gianna en Pietro. Om precies te zijn in het Noord-Italiaanse dorpje Vodo di Cadore waar Giovanni Talamini zijn eerste ijsjes schept. Begin negentiende eeuw werd hij in Wenen hofleverancier van de keizer en zijn vrouw Sissi. Uiteindelijk belandt de familie in 1933 in Nederland. In Deventer waar Pietro tegenwoordig de zaak runt. ‘Onze opa heeft het allemaal opgezet en mijn vader, Elio Talamini, heeft het stokje overgenomen’, vertelt hij. Vader Elio is inmiddels 98 jaar en woont boven de ijssalon. ‘‘Hij kan niet veel meer, maar hij houdt de touwtjes graag in handen. Vanuit zijn woning bekijkt hij via de camerabeelden wat er in de zaak gebeurt’, lacht Pietro.’ Zo’n veertig kilometer verderop in Zwolle werkt Gianna achter de schermen bij de vestiging die zij tot haar pensioen runde. De familie heeft in totaal zes ijssalons, een restaurant en een ijsfabriek.  

‘Mijn vader houdt de touwtjes graag in handen’ 

De weg van de minste weerstand 

Pietro en Gianna groeiden op in een gezin van vier kinderen. Samen met hun zussen Lucia en Manuela hebben zij drie ijssalons, de overige drie zijn in handen van de kinderen van Lucia. Dat alle kinderen uiteindelijk in de voetsporen van vader Elio zouden treden, was geen uitgemaakte zaak. Alleen Lucia droomde al op jonge leeftijd droomde van een toekomst in het Italiaanse ijs. Voor Pietro gold dat zeker niet. ‘Ik was klaar met de mavo en had geen zin om te studeren. Maar mijn vader vond het niet zo’n goed idee dat ik mijn tijd vulde met vrienden en bierdrinken. Daarom stuurde mij op mijn vijftiende naar een kostschool. Daar wilden veel van mijn vrienden wel als bijbaantje ijsscheppen. Voor de gezelligheid deed ik dat ook maar.’ Na een korte studietijd in Rome en Leiden rolde Pietro alsnog het bedrijf ik. ‘Het was de weg van de minste weerstand’, vertelt hij eerlijk. ‘Studeren bleek niets voor mij. In de ijssalon kon ik direct aan de slag. Nu ben ik zeven dagen per week in de zaak te vinden. Het is de leukste baan die er is.’

(Fotograaf: Donato di Nardo en Stefano Bouwhuis) 

Leren om nee te zeggen 

Zus Gianna stelde zich aanvankelijk een andere toekomst voor. Zij wilde wel studeren. ‘Dat was niet gebruikelijk. Ik was de eerste vrouw in onze familie die naar de universiteit ging’, vertelt ze. ‘Op advies van mijn vader koos ik voor de studie rechten. Wel werd van mij verwacht in het weekend en in de vakanties in de ijssalon te helpen. Dreigde ik een vak op de universiteit niet te halen, dan zei mijn vader steevast “dan kom je hier maar werken”. Dat was voor mij de beste motivatie om aan mijn studie te gaan’, lacht Gianna. Na haar studie ging ze alsnog voor de bijl. ‘Tja’, zegt ze, ‘mijn vader heeft mij overgehaald. Ik ben er nu eenmaal niet zo goed in om hem weerwoord te bieden. Hij begon op mijn gevoel in te spelen. “Het zou toch zonde zijn als je de erfenis van je opa niet zou voortzetten?” Toen ging ik overstag.’ Pietro lacht: ‘Onze vader is nu 98 en nog steeds kan Gianna hem geen “nee” verkopen’. Daar is zijn zus het niet mee eens. ‘Het was erger. Vroeger vertelde hij mij wat ik tegen mijn broer en zussen moest zeggen. Dingen die hij veranderd wilde zien in de salons. Dat heb ik lang gedaan, totdat ik ruzie kreeg met mijn broer en zussen. Zij hadden er natuurlijk helemaal geen zin in dat onze vader zich via mij met hun zaken bemoeiden.’ 

‘Ik was de eerste vrouw in onze familie die naar de universiteit ging’ 

Bemoeial 

Pietro heeft duidelijk minder moeite met het overheersende karakter van zijn vader. Gelukkig maar, want vader Elio woont boven zijn zaak. ‘Mijn vader is heel lief, maar als hij de kans krijgt bemoeit hij zich overal mee’, zegt Pietro. ‘Ik trek me daar weinig van aan. Als hij weer eens ergens een winkel wil openen of dingen wil aanpassen, moet hij dat zelf maar doen. Op zijn leeftijd lukt dat natuurlijk niet meer’, lacht Pietro. Vroeger was dat anders. Gianna: ‘onze vader is een echte ondernemer. Hij was altijd met nieuwe dingen bezig. We hebben hem in onze jeugd weinig gezien. Samen met mijn moeder was hij van vroeg tot laat aan het werk.’  

Dankzij de goede zorgen van opa en oma gingen Gianna en Pietro niet als verwaarloosde kinderen door het leven. ‘Onze opa en oma pasten veel op’, zegt Gianna. ‘Met hen deden we altijd leuke dingen. Ik heb niet het gevoel dat ik iets te kort gekomen ben in mijn jeugd.’ Daar is Pietro bevestigt dat. ‘Ik ontbeet vaak bij vrienden en speelde veel op straat. Ik kijk terug op een hele leuke kindertijd.’ Zelf voeden ze hun eigen kinderen heel anders op. Pietro gaat er niet vanuit dat zijn dochter (14) de zaak overneemt. Gianna vindt het belangrijk dat haar kinderen hun eigen weg vinden. ‘Ik vind het jammer dat ik nooit iets anders heb gedaan. Mijn kinderen moeten vooral doen wat zij zelf leuk vinden. In de zaak werken kan altijd nog.’ 

‘Ik heb een hele leuke kindertijd gehad’ 

(Gianna, Manuela, vader Elio, Pietro en Lucia)

Opvolging? 

Als Pietro eerlijk is, is hij nog helemaal niet bezig met zijn opvolging. ‘Ik ga door tot ik erbij neerval’, verzekert hij. ‘Ik geniet enorm van mijn werk en in de salon is het altijd gezellig. Ik zie geen reden om met pensioen te gaan.’ Gianna nam die beslissing al wel. Hoewel: ‘Ik ontdekte al snel dat niets doen niets voor mij is. Ik doe daarom nog twee dagen de boekhouding voor de salons.’ Dat is best een klus met al die zaken. Talamini is uitgegroeid tot een begrip in de omgeving. Terecht vinden Pietro en Gianna: ‘wij verkopen niet zomaar een ijsje. Bij ons proef je echt ambachtelijke Italiaans ijs. Wie houdt daar nou niet van?

Talamini heeft verschillende locaties; twee in Deventer en in Zwolle, Apeldoorn, Raalte en Zuthphen. De laatste drie ijssalons zijn in handen van de kinderen van Lucia. In Twello staat de ijsfabriek waar het ijs voor alle salons gemaakt wordt. In Zwolle runt Manuala het restaurant La Meridiana, Volg ook Talamini op Instagram voor een kijkje achter de schermen