Wie wil er nog eigenaar zijn?

Hele infrastructuren worden door clouddiensten vervangen en het usage based model wordt langzaam maar zeker de norm. Maar op de vraag wie de eigenaar van de apparatuur gaat worden, lijken we nog geen antwoord te hebben. Als de klant én de fabrikant geen eigenaar willen zijn en de aanbieder van de dienst op de langere duur geen eigenaar kan zijn, wie gaat het dan wel op zich nemen?
 
De digitalisering dwingt veel bedrijven hun businessmodel en klantrelatie op de schop te nemen. Wie niet meebeweegt, kan immers zomaar ‘de volgende Kodak’ worden. Nieuwe technologieën spelen vaak een grote rol in deze nieuwe concurrentiestrijd: wie biedt zijn klanten de beste gebruikservaring? Wie maakt het net wat makkelijker om vervolgaankopen te doen? Wie zorgt voor de meest verregaande personalisatie?
 
De technologische middelen die bedrijven hiervoor in kunnen zetten, vullen een steeds breder spectrum. Neem bijvoorbeeld een doorsnee fitnessketen. Er wordt informatie over de bezoekers verzameld via de tourniquets bij de ingang of via ledenpassen. Er worden gepersonaliseerde trainingsprogramma’s aangeboden, die passen bij de behoeften van de bezoeker. Zelfs de fitnessapparatuur is tegenwoordig uitgerust met allerhande slimme technologie waar een flink prijskaartje aan hangt. Fitnessketens moeten dan ook meer risico’s nemen in dit tijdperk om de concurrentie voor te blijven en hebben niet de luxe om lang na te denken, of nieuwe diensten uit te stellen. Als je wacht, ben je te laat en gaat de concurrentie er met de winst vandoor. 

Eigendom loont niet meer

De technologieën volgen elkaar echter in zo’n hoog tempo op, dat bedrijven de investeringen niet meer zelf kunnen en willen doen (je wilt tenslotte geen eigenaar zijn van tweeduizend monitoren die volgend jaar alweer verouderd zijn). Deze organisaties zijn daarom afhankelijk zijn van externe partijen die diensten, expertise en hardware as a service leveren.
 
Op dit moment zien we bijvoorbeeld dat veel system integrators het bezit van hardware overnemen van hun klanten. Dat gaat nu nog goed, maar naarmate deze trend zich voortzet en de klantvraag groeit, zal het voor hen niet meer haalbaar zijn om het bezit van al die hardware te financieren. Wanneer een leverancier van opslagdiensten tegemoet wil komen aan de stijgende vraag van klanten naar pay per use opslag, dan moet hij kostbare opslagapparatuur inkopen. Voor twee of drie klanten lukt het meestal nog wel, maar wordt de vraag groter, dan is het voor deze partijen niet meer haalbaar om de hardware te financieren. 

Holland’s next top investor

Ook de fabrikant wil de apparatuur liefst zo snel mogelijk uit de boeken na productie. En dat stelt ons voor een aanzienlijk probleem: de implementatie van het usage based model loopt tegen zijn limieten aan en er zijn niet veel partijen op de markt die het eigendom willen claimen. Hoe nu verder? Niemand lijkt het te weten en niemand lijkt er heel hard over na te denken. Maar er moet wel een oplossing komen op niet al te lange termijn. Er moeten investeringen worden gedaan, maar niemand wil die op zijn balans. Een vooralsnog onbekende, kapitaalkrachtige vierde partij zal het eigenaarschap op zich moeten gaan nemen en de apparatuur moeten ‘leasen’ aan bedrijven. Wie dit is, zal de tijd uitwijzen.